1. a t r i 5 i.
Dunsinan. Herbergi i kastalanum.
(Læknir og birSkona koma inn).
Læhn. E g hef! nu vakad med y5ur tvær nætur, en
^nn en ga s o n n u n å so g u ydar. N ær gekk hun sidast i svefninum?
Hirdkon. Sidan konungurinn for af sta5 i h e r n a d -inn, hefi e g sé3 hana fara fram ur s æ n g sinni, leggja yfir sig nåttmottulinn, ljuka upp leyn istuk u n ni, taka bréf, brjota pad, rita å pad, lesa pad, innsigla pad sidan, og ganga svo aptur til s æ n g u r ; og petta gjordi hun allt i fasla svefni.
Lækn. Storkostleg oregla i edlisfarinu, ad njota i s e n n svefnsins vær9ar og vokunnar onædis! En segid m e r : hun er nu a5 p e s s u m erli, g e n g u r o g gjorir hitt og petta; — en hvad hafid per på heyrt hana s egja?
Hirdk.
Pad, herra, sem eg vil ekki eptir henni herma.
Lælm.
Per megid segja mer frå pvi, og eigid ad gjora pad.
Hirdk. Nei, hvorki ydur né nokkrum odrum. Eg hefi engin vitni til ad festa minn framburd med.
(Fru Macbetb kemur meo ljos i bendi).
Sjåid pér ekki, par kemur h u n ! alveg e i n s o g hun er v o n ; og e i n s o g eg lifi, er hun steinstofandi. Takid nu eptir og verid kyrrir.
I^ækn. Hvernig fekk hun sér Ijosid?
Hirdk.
Pad brann .hjå h en n i; hun lætur ljos brenna
si og æ hjå sér, og hefur skipad svo fyrir.
7 4 Macbetli.
læfen. Hva9 gjorir h un ? SjåiS, hvernig hun gnyr h e n d u r sinar.
Hirdk. t e t t a er h ennar venja, a9 hun læzt vera a5 pvo ser um hendur. E g hefi horft å hana vera a9 p e s s u fullan fjoråung stundar.
Fru Macb. Hér er enn blettur.
Lækn. t e y , hun talar; eg ætla a3 skrifa mer til m in n is pa5 sem hun segir, svo pa5 sé åreiøanlegt.
Fru Macb. Far5u b le tt- fja n d i! farøu, segi' e g ! Eitt, t v o ; på skal taka til starfa. — D im m t er i v i t i ! — Svei, heillin min, svei, a3 heita herm a9ur og vera h r æ d d u r ! — pvi skyldum vi3 hræ5ast, {>6 einhver vissi
|3a5, ur pvi vi3 erum svo voldug a5 en ginn må åkæra okkur? En hver skyldi t>6 hafa h n gsaø a5 g a m a lm e n n -i5 hef5i allt petta blo3 i ser?
• Lækn. T ok u 9 t>ér eptir p e s s u ?
Fru Macb. Thaninn af Fife åtti sér konu, — hvar ør hun n u ? — Ætla på hendur pessar aldrei aø verØa hreinar? — Ne i, hættu p essu , ma3ur, hættu p e s s u ! I*u s k em m ir allt m e 3 p e s s u m kostum.
Lækn. Jå jå, pér vili5 fleira, en per ættuø a9 vita.
Hirdk. Hun hefur talaø pa5, s e m hun åtti ekki a5 segja, pa5 er eg vi s s um. Gu9 einn veit, hvaQ hun er i vitorøi um.
Fru Macb. Hérna er bloølyktin ennpå. Allt Ara-bfu reykelsi nær ekki lyktinni af svo litilli hendi. O, o, 6, 6 !
Lækn. Hvilikar stunur eru p e t t a ! * t u n g t er p essu Lijarta.
Hirdk. Eg vildi ekki eiga slikt hjarta i minu brjdsti fyrir alla p e r so n u n n a r upphefO.
Fimti påttur. Fyrsta atribi. 75
Lækn. Vel, vel.
Hirdk. Gu3 gæfi ad vel væri.
Lcekn. t e s s i sjiikddmur yfirstigur mfna m e n n t. E n pekkt hefi eg m e n n , s e m g e n g u i svefni, en déu pd krislilega i s æ n g o m sinurn.
Fru Macb. |>vodu h en du r pinar, le g g yfir pig nått-mottulinn; vertu ekki svo folur. — E g segi per pa5 enn, Banquo er grafinn, hann k emur ekki upp ur grof sinni.
Lækn. Er pvi svo vari9?
Fru Macb. Til sængur, sængur! par er barid. Kom, kom, kom, k o m ! rétt mér hendina. Gjort verdur aldrei ogjort. — Til sæ n gu r, sængur, s æ n g u r ! (Fer)P
Lækn. Fer hun nu til sæ n gu r ! Hirdk. Ju, beint.
Lækn. Menn hviskra nu lim herfilega hluti.
Af vodaglæpum vo3a-sturlan sprettur;
og eitri sollnum sålum getur ordid a9 segja koddanum frå dularmålum.
Hun parfnast fremur prests en læknislistar.
Gu5 nådi o ss alla! Gefid gaum a3 h en ni, og gæti3 p ess hun nåi hvergi f voda.
Haf enn å h en ni gætur. — Goda nott;
Su grylan hefur fælt mig, veikt minu p rélt;
eg pegi, pori ei segja.
Hirdk. Go5a nott.
(pau fara).
2. a t r i 5 i.
Slétta nålægt Dunsinan. (Menteth, Cathness, Angus og Lenox koma meb hermenn, trumbur og fåna).
Ment. Hér nærri’ er Malcolm med hid enzka lid sitt
Macbeth.
o g Sigvarb frænda sinn og frækna Macduff.
[>eir loga Naf heipt, J)vi herforinni veldur svo h eilog sok, er æsa mælti gu b sm an n i vig og b erse rk sgan g.
Ang. Yi9 Birnanskog
er bezt ver hittumst; J>ar er beirra leid um.
Cath. Mun Donalbain meb brobur si'num vera?
Len. Vist eigi, herra; hér er skrå, sem telur h v e m tiginn mann j h ernum. Sonur Sigvarbs, og margur annar æskumabur s k egglau s,
er J>ar, sem nu vill fyrst ser vinna frama.
Ment. Hvab gjorir Macbeth?
Cath. Byr um sig s e m bezt i Dunsinan; og sumir ætla’ hann ærban,
en abrir segja, er minna hatast vid hann, hann gangi b erse rk sgan g; en eilt er aubséb hann getur aldrei girt sinn illa målstab i goba brék.
Ang. Hans morbvig sanna honu m ab skamma stund er hondin hoggi fegin,
|)vi einlæg uppbot sanna h o n u m svikin;
beir, sem hann skipar, skipun tomri knyast en engri alub. N u ser hann ab tignin å skrokk ser hangir eins og jotun s ulpa å orgum bjofdverg
Ment. t a b er sizt ab undra, fiott eitrub sålin æri hann og skelfi,
par allt h an s ebli bolvar ser i bræbi, ab verba ab vera bar s e m l?a9 er n u.
• Cath. Vel; holdum fram og hlybni veitum b>eim, er hollustu ver skuld um ; skundum nu
76
Fimmti påttur. Anna3 atribi. 77
a3 hitta læknir lands vors veiku heilsu, og blondnm åsamt h on u m heilsudrykk p ess til hinnsta dropa blo3s vors.
Len. t>å er n o g
ef k o n u n g s - r o s i n nægrar daggar nytur, en niSings eiturgrasi3 kafna hlytur.
Og hbldum svo m e 5 herinn ut til Birnams.
(peir fara meb fylktu libi.) 3. a t r i 3 i.
Dunsinan. Herbergi i kastalanum. (Macbeth, læknir og pjon-ustumenn koma.)
Macb. S e g mer ei meir i fréttum; flyi allir, J)vi fyr en Birnam fer mot D u n sin a n ,
skal eg ei skelfast. Hva5 er hvolpurinn M alcolm ? 61 hann ei kona? Andar peir, sem vita
um allra forlog fyrir, spå3u pann ig:
“fru, Macbeth, ottast ei, pvi e n ginn m a5ur af konu fæddur gjora skal per geig».
Svo flyi5, flåu thanar, taki5 saman vi3 drykkjudolga E nglan d s. Aldrei skal min k on u n glega sål og hugstdrt hjarta vi3 håska bifast e3a sturlun svarta.
(pjonn kemur inn.) Signi pig fjandinn svartan, mjolkurnosin, hver gaf per slikan gæsalit?
Pjon. pa3 koma
full thi pusu n d, —
Macb. Gæsir? hundskinn !
Pjonn. H e r m e n n .
Macb. Burt, gn u 3 u tryni3, gjordn skelk pinn rau5an,
78 Macbeth.
Jnn gulusott! nu hvaSa h e r m e n n , lyrfa?
Til fjandans burt! J)inn léreplstusku litur er hræSslugæQi. HvaQa stri'5smenn, skyrnos?
Pjonn. Hi5 enska li5, m e 5 leyfi a3 segja, herra.
Macb. Burt me9 [)ilt tryni! — Seyton l — E g ver9 sjukur a9 horfa’ å — S eyton, s e g ’ eg! — {)etta åhlaup
m u n reisa mig til fulis, en fellir ella. — E g hefi j)egar n ogu lengi lifad,
J)vi lifstré mitt ber |jur og skrælnu5 haustlauf,